WijkJury bezoekt 'Now here, Now always' van NDT2 bij Flint

WIJKJURY AMERSFOORT BEZOEKT | NOW HERE, NOW ALWAYS| FLINT

Op zondag 27 november bezocht WijkJury Amersfoort de voorstelling ‘Now here, Now always’ van NDT2 bij Flint.

De voorstelling bestond uit drie verschillende choreografieën van het NDT2-ensemble met steeds een pauze ertussen. We zagen: ‘The Big Crying’, ‘Brocken Spectre’ en ‘Cacti’.

Het was een mooie, maar ook enerverende avond en heftige emoties kwamen los. Wel jammer vonden we het dat er geen boventiteling was, zo konden we het Engels niet altijd meekrijgen.

Ina:
het eerste stuk was heel indrukwekkend, maar ook een beetje angst kom er nu bij mij boven. Het tweede ging iets beter. Het waren goede balletdansers, maar het onderwerp mag van mij iets anders zijn. Het derde was wel goed, ik bewonder het tegelijk bewegen en het uitbeelden.
Bij het eerste stuk was het geluid te heftig, ik heb er slecht van geslapen. De volgende keer beter.

Elly:
Ik had mij niet van te voren ingelezen, dus bij de eerste dans had ik zoiets van: waar zit ik naar te kijken, ik snap er niets van. De muziek denderde door de zaal, en op het podium waren dansende en schreeuwende mensen. Ik probeerde een verhaal te ontdekken, maar ik kon het niet vinden.
In de pauze hoorde ik van Yvonne dat het over het sterven van zijn vader ging. Toen viel langzaam het kwartje.
De tweede voorstelling vond ik veel beter. Ook door het spel met slepen op kleden en dan heel knap toch weer ineens staan. Hier vond ik de muziek prachtig.
De derde dans was het allermooiste. Vrolijk, heel knap gedanst, met heel grappige en verrassende accenten. Zo viel er ineens een dode poes op het toneel.
Het geheel riep bij mij wel de herinnering op aan ons bezoek aan scholen in de Kunst. Daar moesten we ook een houding aannemen, een rondje lopen en weer een andere houding aannemen. Dat zag ik hierin terug. Als met al een enerverende avond!

Serpil:
Voor mij was het de eerste keer dat ik modern dans zag. Het eerste stuk was voor mij een raadsel. Ik kon er niets van maken. Bij de tweede was het verdriet en afscheid nemen zo goed gespeeld en de derde was leuk en grappig. Ik vond het heel bijzonder dat je ook zonder tekst veel kan vertellen.

Yvonne:
Het eerste deel van de drie dansen vond ik heel heftig. Ik vond het een rauw heftig geheel, de muziek en de dansbewegingen deden mij ook aan oorlog denken. Het schreeuwen en de mimiek van de dansers.
Ik kon het soms niet aanzien en hield mijn ogen en mijn oren geregeld dicht.
Het was pijnlijk om aan te zien, het deed mij zeer van binnen het was rauwe rouw.
Er volgde een pauze waar ik blij mee was, om bij te komen en wat van mij af te kunnen praten, het te kunnen delen.
Het tweede deel was gelukkig zachter, wat betreft de dans, muziek en mimiek, het was ook verdriet en rouw maar meer te verdragen. Veel liefdevoller het rauwe onbeheerste was milder, beter te verdragen.
Na de tweede pauze, werd het ontspannender en zelfs komischer en luchtiger in mijn ogen, met een live orkest op de bühne, blokken en cactussen.

De dansers vond ik in al de drie stukken bijzonder geconcentreerd, goed samen, gelijk met elkaar en als groep perfect samen dansend. Wat een conditie, wat een perfectie, wat gaf het mij heftige emoties.
Ik was wel blij dat het derde stuk op het laatst kwam. Kon ik wat bevrijder van de heftige emoties en opgeluchter naar huis gaan.

De foto is gemaakt door Rahi Rezvani