Wijkjury bezoekt 'My First Tragedy: Iphigheneia' van NNT

Op zaterdag 11 maart bezocht WijkJury Amersfoort de voorstelling ‘My First Tragedy: Iphigeneia’ van NNT, bij Theater De Lieve Vrouw.

“Vechten voor vrede is ook een vorm van opofferen.”

Yvonne: Er stonden dansers in de cirkel of eromheen, daar speelden alles zich af. Er werden woorden uitgesproken over onmacht en keuzes maken, het zelf doen of een ander het laten doen. Het zijn allemaal keuzen die eigenlijk onmenselijk zijn te nemen. Je leest het ook in Bijbelse verhalen. Vechten voor vrede is ook een vorm van opofferen. Het vergt moed, altijd zijn er ook mensen die durven opstaan. Ze beelden het uit in woorden in gezang in uitputtende dans en met mimiek. Op het laatst doken ze onder de as en gingen ze ermee gooien.
Daarna kwam er rook en zag je, symbolisch, een soort beest verschijnen. Dit alles met het nodige bijpassende drumgeroffel, het sloot mooi bij elkaar aan. Soms te hard voor mijn oren, maar ik begreep heel goed de bedoeling ervan.

Omdat ik had gelezen dat het over zelfopoffering ging, vond ik het geweldig goed uitgebeeld. Mijn complimenten voor de dansers, drummer en alle medewerkers eromheen. Knap en goed gedaan.

Ina: Het was een zwaar stuk maar wel goed gebracht. Ik moest er eerst even in komen. Hoe maak je de goede keuze , en wat zijn de gevolgen daarvan. Het mogen veranderen in een fantasiebeest was in dit geval nog beter dan de dood. De muziek was heftig. De uitdrukkingen van de dansers was erg emotioneel, dat hoort bij het verhaal. Al begreep ik die pas later. Het was beter als we ons wat meer hadden kunnen in leven.

Elly: Ik vond het een prachtige voorstelling. Ik had mij van te voren even ingelezen over Iphigeneia. Dat vond ik wel fijn, want als je het verhaal niet kent, dan lijkt het mij moeilijker te plaatsen. Ik weet niet of ik het dan begrepen had. Nu zag je alles voorbij komen angst, liefde, vertwijfeling, hoop. Je eigen kind opofferen voor een hoger doel. Het is ook nog al niet wat. Het steeds sneller in rondjes lopen, elkaar opvangen en weer doorgaan, deed mij af en toe denken aan de Silly Walks van John Cleese.
Daarna dacht ik je danst en danst en danst tot je dood neervalt en dan terug komt als kameel. Al met al was het nagesprek verhelderend en het zijn erg leuke toegankelijke acteurs/ dansers! Genoten deze keer dus!