WijkJury bezoekt 'LORCA' van De Poezieboys bij De Lieve Vrouw

Op donderdag 28 november bezocht WijkJury Amersfoort de voorstelling LORCA van De Poezieboys bij De Lieve Vrouw. Hier lees je de bevindingen van de jury.

LORCA
Op een schip ergens tussen Cuba en Spanje werkte de Spaanse dichter Federico García Lorca aan Het Publiek. Niet wetende dat hij het na een paar maanden bij een vriend moest verstoppen, omdat er een burgeroorlog zou losbarsten. Niet wetende dat hij door fascisten doodgeschoten zou worden, waardoor niemand wist hoe zijn stuk uitgevoerd moest worden. Zevenentachtig jaar later gaan drie jongens alsnog met Het Publiek in zee (bron: De Poezieboys).

Angelique:
Wat een verrassing was dit stuk. Ik had eigenlijk geen idee waar ik naar toe ging en eigenlijk kan ik het ook nu niet echt navertellen. Maar het was wel hilarisch, innemend, verrassend, bevlogen
en absurd! Het was heerlijk om dit gewoon over je heen te laten komen en ervan te genieten. Fijn dat er af en toe, door de spelers zelf, even geduid werd waar we naar keken, om vervolgens weer door te gaan naar de volgende absurde scene! De nabespreking vond ik zelf het meest indrukwekkend. De passie en fascinatie van de spelers om te creëren, te maken en hun adoratie voor de dichter Lorca vond ik prachtig om te zien! Een aanrader dus.

Anne-Loes:
Wat een mooi, verwarrend en ontroerend verhaal. Ik denk dat als mijn eerste voorstelling zou zijn geweest, ik al snel afgehaakt zou zijn… omdat je het dan nog belangrijk vind om precies te weten waar je naar kijkt. In de loop van mijn tijd bij de WijkJyury heb ik dat leren loslaten. Deze voorstelling heb ik beleefd en laten binnenkomen als een soort levend schilderij waar ik niks van begreep maar wel van genoten heb. Knappe tempowisselingen en mooi samenspel. Vaak humoristisch en absurd.

Appie:
Drie jonge mannen vertellen in een razend tempo het verhaal van de Spaanse homoseksuele dichter Lorca. De hele voorstelling is een aan één schakeling van actie en hilariteit. Prachtige stemmen vullen de ruimte. Het decor is met verschillende soorten vitrage behangen alsof er verschillende kamers zijn. Deze ruimtes worden gebruikt als kleedruimte en de kostuums veranderen als er een volgend hoofdstuk wordt aangeboord. Hoewel ik heb genoten was voor mij de spraakwaterval van de mannen af en toe moeilijk te volgen, want het gaat ontzettend snel.

Corine:
Moeilijk om in woorden te vatten wat ik nu gezien en beleefd heb bij Lorca door De Poezieboys. Van tevoren wist ik alleen dat het iets met woordkunst zou zijn. En toen ging de voorstelling van start. Mijn hersenen maakten bijna kortsluiting in het proberen te begrijpen van dit stuk. En precies op het moment dat ik het op wilde geven om alles maar te moeten begrijpen kwamen de spelers met een soort Q&A (vraag en antwoord) die meer duidelijkheid gaf. Dat was heel fijn en kon ik me meer over geven aan surrealistisch kunstwerk in beeld, woord en spel. Ik kon meeleven met Lorca die liefdesverdriet had om Dali, zijn creatiedrang en droeve einde. Maar ik heb ook veel gelachen, wat een avond, wat een passie, wat een kunststukje.

Gert:
LORCA is een voorstelling in een voorstelling. Als we de zaal inkomen zitten twee van de drie acteurs al voor op het podium met een glas wijn ontspannen te keuvelen. Er is veel interactie met het publiek. Het gaat van komisch naar serieus, kolder, poëzie en verkleedpartijen. Tussendoor wordt het tragische levensverhaal van de schrijver verteld, evenals het verhaal over het toneelstuk.
De acteurs spelen met overgave en je wordt constant op het verkeerde been gezet. Ik heb erg gelachen en er van genoten.

Karijn:
De voorstelling heeft grote indruk op me gemaakt! Het was een wervelende voorstelling met veel verrassingselementen. Na een gemoedelijke start, alsof we bij hen op visite kwamen, rolden we steeds meer in de absurditeit van het verhaal over Lorca. De acteurs wisselden volop van rol, stemming, aandeel in het verhaal. Het perspectief wisselde regelmatig: van de tijd van Lorca, naar nu, en van deelnemende spelers naar publiek. Visuele effecten: gebruik van mooie en absurde voorwerpen, kleding, de kanten doeken, waarbij het podium (en ook de zaal) zowel in de breedte als hoogte optimaal werd gebruikt. Auditieve effecten: veel, heel veel tekst, in spreken, dicht, zang, muziek, en in gebruik van volume en emoties.Ik ervaarde in het hele stuk dat deze mannen respect en bewondering hebben voor deze dichter en zijn leven. Ik heb veel gelachen, heerlijk!

Liesbeth:
Garcia Lorca is een schrijver uit het Spanje van begin vorige eeuw; Lorca werd verliefd op de kunstenaar Dali. Nadat deze relatie door Dali werd beëindigd schreef Garcia bedwelmd door liefdesverdriet het surrealistische toneelstuk El Publico. Een stuk dat niet compleet is en niet echt bekend. Dit stuk vormde de basis voor een schitterend eerbetoon aan Lorca, dat zowel surrealistisch als poëtisch is. Een indrukwekkende beleving die door drie spelers op een hele bijzondere manier werd gespeeld. Soms was ik even de weg kwijt en daarna ging ik weer helemaal op in de absurditeiten op het toneel. Ontzettend knap gedaan. Vooral omdat de spelers je mee nemen naar een andere wereld en toch ook een heleboel actualiteiten door het stuk heen rijgen zoals homofobie, queer en facisme. De wijze waarop het toneel onderdeel uitmaakte met soms idiote rekwisieten versterkte de vervreemdende sfeer.
Kortom een bijzonder stuk dat er voor mij persoonlijk meer dan uitstekend in is geslaagd je uit je dagelijkse omgeving te halen.

Rebecca:
Wàt een voorstelling! Ik werd continue heen-en-weer geslingerd tussen gevoelens van verbazing, ontroering, fascinatie, afgrijzen, vermaak, verwarring, plezier, verwondering en zo nog een paar. Net als ik denk: “oh, daar gaat het over”, komt er weer iets anders waardoor ik mijn net verworven stukje begrip weer los moet laten. Een prachtig stuk in vele lagen met als grote verbinder Lorca.