WijkJury bezoekt Ik zeg toch sorry van Theatergroep Aluin en Raymi Sambo Maakt

WIJKJURY AMERSFOORT BEZOEKT | IK ZEG TOCH SORRY| DE LIEVE VROUW

Op donderdag 20 oktober bezocht WijkJury Amersfoort de voorstelling ‘Ik zeg toch sorry’ van Theatergroep Aluin en Raymi Sambo Maakt bij Theater De Lieve Vrouw.

Ik zeg toch sorry is een voorstelling waarin zes acteurs de dag waarop de slavernij werd afgeschaft na komen spelen. Ze stappen tijdens de hele voorstelling in en uit hun rollen. Ze spelen allemaal ook verschillende rollen. Er staan schermen op het podium, waarachter ze letterlijk ‘achter de schermen zijn’, even wat drinken uit een flesje water, of een appeltje eten. Er zijn drie witte acteurs en drie zwarte acteurs. Eén witte acteur, Nard, is nog wel het allerhardst op zoek naar hoe het moet. Hoe hij het goed kan doen, maar daardoor is hij juist degene die ontspoort op het eind en eigenlijk juist verkeerde keuzes maakt.

De spelers kregen een staande ovatie van het publiek. De WijkJury was onder de indruk van de voorstelling. Het decor bestond uit een zwart/witte vloer, een soort schaakbord waar de spelers als pionnen over bewogen. Maar de voorstelling was alles behalve zwart/wit. Zoals Raymi Sambo zei tijdens het nagesprek “Ik ben blij dat de voorstelling dwars door kleur gaat.” En daar was de WijkJury het helemaal mee eens. De ontroerende en heftige monologen die heel klein gespeeld werden, maar ook de combinatie met de luchtige grapjes af en toe: het maakte dat we ademloos hebben gekeken.

Na de voorstelling spraken we met Raymi Sambo, die de voorstelling meegeschreven, meegeregisseerd en gecoproduceerd heeft. Hij vertelde dat zijn voorstellingen altijd de vorm van in- en uit je rol stappen gebruikt. Ook kon hij vertellen over de liedjes die hij zong tijdens de voorstelling en in welke taal het was, en had hij het over de motivatie van de acteurs. In de voorstelling zit een scène waarin hij zich hardop afvraagt waarom ze deze voorstelling maken. Hij geeft aan dat hij dat in het echt ook belangrijk vond: het mocht niet alleen een leuke klus zijn. Deze drive sprak door de hele voorstelling en de WijkJury concludeerd: je kan het eigenlijk niet goed doen als witte persoon, en dat geeft niet, als je maar wil leren.

Yvonne: Je kan niet om de voorstelling heen. Het mooiste vond ik toen de moeder van Raymi achter hem ging staan. Eerst was ze de hele tijd als moeder aan sussen.

Joyce: Ik vond de vorm heel mooi. Het gaf diepgang en maakte de onderliggende discussie heel actueel.

Ina: In het echt zou je niet zo schreeuwen misschien, maar ik vond het mooi hoe Nard liet zien hoe mensen er vroeger en nu over dachten.

Emine: Ik kon het meeste meeleven met de vrouw die de moeder was van Raymi.

Elly: De Rutte van nu is hetzelfde als de ‘Rutte’ van toen. Er is niks veranderd. Erg hè?