WijkJury bezoekt 'Het Indisch Interieur' van Bo Tarenskeen e.a. bij Flint

WIJKJURY AMERSFOORT BEZOEKT | HET INDISCH INTERIEUR | BO TARENSKEEN E.A. | FLINT

Op woensdag 23 november bezocht WijkJury Amersfoort de voorstelling ‘Het Indisch Interieur’ van Hans Dagelet, Bodil de la Parra, Reinout Bussemaker, Bo Tarenskeen, Mingus Dagelet, e.a., bij Flint.

Een familie eerste, tweede en derde generatie Indische Nederlanders komt bijeen omdat vader/opa nog maar kort te leven heeft. Hij heeft een lijst met al zijn dierbare bezittingen om te verdelen. Niet de zeldzame designmeubels waar iedereen op aast, maar de wajangpoppen, de vlieger, de hoofdmaskers voor aan de muur, de schaaltjes (onderdeel van een set van duizend) wil hij een veilig thuis geven.

In een ‘decor’ dat bestaat uit het lichtontwerp van Varja Klosse en verder een grote, lege vloer is, met in de verte een piano, wordt de verbeelding van WijkJury Amersfoort aangewakkerd: we zien in de leegte de stilte van het Indisch Interieur (Het Indisch zwijgen) en in onze fantasie vult de lege vloer zich met het Indisch Interieur (het volle huis van de vader/opa).

Jesca: Ik vond het een indrukwekkende voorstelling. Wat mij vooral is bijgebleven is dat het zogenaamde “Indische zwijgen” niet zozeer typisch Indisch is, maar meer een manier om met het verdriet en het gevoel van ontheemd zijn om te gaan. Wat moet het verschrikkelijk moeilijk zijn om je te voegen in de Nederlandse calvinistische maatschappij als je uit zo’n spiritueel mystiek land komt. Dat werd ook mooi verbeeld door het feit dat de architecten in de familie allemaal nogal minimalistische huizen ontwierpen. Ontdaan van elke franje. En dan het propvolle huis van de pater familias, dat ik ondanks het ontbreken van een decor, helemaal voor me zag. Een prachtige voorstelling over de worsteling tussen je aanpassen en je eigen identiteit behouden.

Wilma: Ik vond een ontzettende mooie voorstelling, ik zat er gelijk in, het liep mooi over in een andere generatie. En in het gesprek na de voorstelling met twee van de spelers vertelden ze ook veel van hoe zij het beleefden. Ik vond het een mooie, gezellige avond.
Joyce: Er zat zoveel informatie in deze voorstelling, ik vroeg me af of daarvoor bewust gekozen was. Daardoor verloor ik af en toe de grip op het verhaal.

Yvonne: Ik ben blij dat ik verhalen hoor van anderen, want dan ga je jezelf begrijpen. Het was een indrukwekkend stuk. Er werd veel verteld met een diepere onderlaag. Door het praten wordt het echte voelen weggedrukt. Wat mij raakte was het ontheemd voelen dat zo aanwezig was. Het niet weten waar je bij hoort. Drie generaties, die ieder op zijn eigen manier er mee worstelt.

Elly: Mijn indruk van vanavond was, dat ik het zo knap vond om door de ogen van drie generaties een inkijkje te krijgen in het Indische verleden. Het zwijgen, de heimwee en dan toch ook het willen weten waar je vandaan komt. Ik vond het heel indrukwekkend met een prachtig lichtplan als decor. Een voorstelling om nog een tijdje over na te denken. Het nagesprek met de acteurs was ook mooi en verhelderend. Het was een mooie avond.

Serpil: Deze voorstelling is een uitnodiging om erover te praten, om erover te leren van elkaar. Het laat de waarde van je cultuur inzien. Het verdwijnen van een stukje familiegeschiedenis.

Ina: Ik heb erg genoten, het verhaal was goed. Het deed me denken aan de verhalen van mijn Indonesische tante. En vooral over dingen weggeven: als ik iets mooi vond, kreeg ik het van haar. Het verhaal laat me nadenken.