Wijkjury bezoekt ‘Granm'ma’ van Wensley Pique | Rose Stories

Op vrijdag 12 mei bezocht WijkJury Amersfoort de voorstelling ‘Granm’ma’ van Wensley Piqué | Rose Stories bij Theater De Lieve Vrouw.
Het was onze laatste reguliere voorstelling van dit seizoen met deze groep WijkJuryleden, en wat een bijzondere afsluiter was het voor ons!

Ina:
Het was een heel mooie voorstelling met stilte en geluid en een sprekende pop door haar beweging en kleine geluiden. Je merkt niet dat Wensley haar bewoog, op zo’n natuurlijke manier. De pop heeft een lieve uitdrukking, echt een oude dame. Door de zeegeluiden, begrijp je dat ze in een huis aan zee woont. Zo kom je op een fijne manier in het verhaal. Het verhaal werd met iedere beweging duidelijker, een verhaal met een lach en een traan. Zoals een afscheid moet zijn.
Soms zegt stilte genoeg. Herinneringen ophalen met een fotoboek heeft zo veel waarde. Want de tijd verstrijkt heel snel.
Ik voel heel veel liefde die hij voor haar voelde. Het was een intiem kijkje in haar en zijn laatste tijd samen. Het was heel fijn om naar te kijken. Een mooie ode aan zijn oma. Maar ik hoop dat ik dit nog niet met mijn moeder mag beleven.

Jesca:
Ook op mij heeft de voorstelling een onuitwisbare indruk gemaakt. Nooit gedacht dat een voorstelling zonder gesproken woord zo boeiend kon zijn. Er was zoveel taal op een andere manier. De liefde en spiritualiteit spatten ervan af. En de eenzaamheid. Ik vond het prachtig om te zien dat Wensley één was met zijn pop en dus zijn oma. Ik heb geprobeerd aan anderen uit te leggen hoe mooi het was, maar dat bleek redelijk kansloos. Je moet het zien en voelen.

Elly:
Wat een ontroerende, adembenemende en intens mooie verbeelding van het laatste stukje van het leven van oma. Zonder ook maar één woord te zeggen.
Granm’ma dus. Alles kwam voorbij, blijdschap, verdriet, berusting, blij zijn met het leven, Winti rituelen, aftakeling en overgave. En dat dan allemaal met een pop, die écht leek te leven, door de handen en voeten van Wensley. Hij werd zo één met oma, dat het bijna leek, alsof ze gewoon ademde.
Oma beleefde alle belangrijke momenten in haar leven nog een keer, haar jeugd, het dansen, plezier in het leven, de telefoon als enige verbinding met de buitenwereld, het fotoboek met herinneringen en werd uiteindelijk door de Wintigeest meegenomen.
Het nagesprek was zo mooi, omdat wij al gevoeld hadden, wat Wensley had geprobeerd aan de zaal over te brengen. Wat een mooi mens en een Topacteur!
Leuk was dat de Wethouder van cultuur Tyas Bijlholt erbij was, zodat hij met eigen ogen kon zien wat een mooi initiatief de Wijkjury is! Voor mij was het de laatste keer. Nu krijgen nieuwe mensen weer een kans. En als je die wordt aangeboden.. DOEN!! Je weet niet wat je meemaakt! Veel plezier nieuwe wijkjury.

Yvonne:
Haar laatste levensfase werd zo realistisch en respectvol uitgebeeld, dat ik vergat dat Wensley de pop deed leven. Het is aandoenlijk te zien hoe belangrijk het voor haar is contact te hebben en hoe beperkt ze zich kan voortbewegen door haar oude, versleten lichaam. Je voelt de eenzaamheid en hoort daarbij ook nog eens het getik in de stilte, van de klok.
Je beseft meer wat de ouderdom inhoudt. Alles kost meer tijd en gaat vertraagd, zo’n dag is zelfs druk voor haar, want alles kost haar meer energie. Het is aan de ene kant verdrietig maar ook mooi, zo respectvol Wensley het aan ons laat zien, want het hoort ook bij het leven. Het raakte mij diep.
Het publiek was ook muisstil. Terwijl er geen woord werd gezegd alleen hoorde we geluiden die Granm’ma af en toe maakte, wat ook grappig was.
Het nagesprek was bijzonder. Hij vertelde dat hij hoorde dat het niet goed met zijn Granm’ma ging. Hij zou een lange reis maken en dacht ik ga eerst naar Granm’ma. Het was erger dan hij dacht. Hij besloot zijn vervolgreis af te zeggen en die tijd bij haar te blijven. Dacht eerst ik ga de boel opknappen, maar na een paar dagen dacht hij: ik ga er gewoon zijn.
Dat vind ik het mooiste cadeau dat je kunt geven.