WijkJury bezoekt 'Eiffel' bij Flint theater

Op dinsdag 3 december bezocht WijkJury Amersfoort de voorstelling Eiffel bij Flint Theater. Hier lies je de bevindingen van de jury.

Eiffel de musical
Als dochter van de bekende ontwerper Gustave Eiffel ziet Claire de droom van haar vader vorm krijgen in Parijs. Na het onzichtbare geraamte van het Vrijheidsbeeld te hebben gebouwd wil Gustave iets maken waardoor de wereld hem zal zien. Met zijn blik op de top gericht lijkt Gustave blind te zijn voor de offers die Claire hiervoor brengt. De musical Eiffel vertelt het verhaal van een vader en dochter die elkaar verliezen in het bouwen aan de toekomst.

Anne-Loes:
Meestal vind ik het niet zo lastig om een recensie te schrijven, maar deze keer wel. Wie weet komt dat doordat ik geen musicalliefhebber ben of dat ik gewoon niet niet zoveel musicals heb gezien.
Zo vond ik het erg lang duren. Er waren toch wel veel niet ter zake doende scenes naar mijn mening. Maar misschien komt dat wel omdat je van te voren weet dat de toren sowieso gebouwd gaat worden. Er is daardoor geen afwachtende spanning of verrassend plot te verwachten en dat was er dus ook niet. Over het algemeen vond ik dat er goed gezongen werd en dan met name door dochter Claire, daar heb ik van genoten.

Angelique:
Vanaf het eerste moment is duidelijk dat Eiffel een echte musical is met alles er op en er aan. Liefde, frustratie, plezier, opstand, problemen, verdriet en dat allemaal gegoten in verschillende verhaallijnen. Prachtig, professioneel en duidelijk gedaan. En bijzonder dat de fascinatie voor de Eiffeltoren tot dit stuk heeft geleid. Maar toch wist het mij niet te raken. Eerder te vervelen. Te langdradig, te bedacht en vooral te veel binnen de lijntjes. De scene waarin dochter Claire over haar ambities zingt was voor mij eigenlijk het enige moment dat ik dacht: wauw!

Appie:
Ik kon de passie van de spelers voelen. Er werden veel verschillende rollen gespeeld door een klein groepje spelers. De rol van Clair was heel goed en haar gebalde vuisten zette veel kracht bij. Er was veel muziek en veel afwisseling. Een minpunt vond ik dat er een felle lamp op het toneel stond die recht het publiek in scheen. Voor de rest vond ik het een mooie avond en heb ik ook genoten van het nagesprek met drie van de spelers

Corine:
Eiffel vond ik een best leuke kleine musical over iets groots! Prachtig gezongen door een kleine cast (veelal jongeren) waarvan het ensemble meerdere personages speelde. Door een ander sjaaltje, een ander accent en een veranderde lichaamshouding was een van de acteurs binnen een paar minuten vier verschillende krantenreporters. Goede, voor mij onbekende hoofdrolspelers, die mij overtuigden met hun zang, spel en onderlinge chemie. Ik weet alleen niet waar het door kwam, maar ik kon lang niet alle teksten helemaal verstaan. Ook vond ik het een te lange zit. 1 uur en 45 minuten (zonder pauze), dit had ook wel een half uur korter gekund en met iets meer tempo. Tijdens de inleiding werden er allemaal feitjes verteld die je in de uitvoering weer terug zag. Grappig dat je in 7 minuten de 300 meter hoge toren naar boven kunt met de lift, maar dat dit in het lied 6 minuten geworden was doordat het anders een lettergreep te veel zou zijn. Interessant dat Eiffel niet de architect was maar de aannemer/bouwer. Ik vond het ook grappig dat omwonenden bezwaar aan tekenden uit angst voor waardeverlies van hun woning zo dicht bij de Eiffeltoren. Wat zullen zij wel niet verdiend hebben! Het nagesprek met Ad Knippels: Gustave Eiffel, Valerie Curlingford: Eiffel’s overleden vrouw en ensemble acteur Bart Winsingh was verrassend omdat nu, in hun eigen kleding, zo duidelijk werd dat ze hun rol spelen en niet zijn.

Henriet:
Ik vond Eiffel een bijzonder keuze voor een musical. Na een vermakelijke en informatieve inleiding door één van de makers werd duidelijk hoe het idee hiervoor was ontstaan. De veelomvattende totstandkoming werd goed uitgelegd. En toen werd ik nieuwsgierig! Het begin van het verhaal had veel vaart. De karakters kwamen goed aan bod en werden zeer goed neergezet in de rollen van Gustave, Claire en de geest van Marguarite Eiffel. Prachtige stemmen alle drie. Vooral de zang van Claire (Soraya Gerrits) blies de zaal omver. De teksten van de liedjes waren sterk en goed te verstaan. De rol van Aldophe Salles was vermakelijk. Het ontstaan van het idee om mee te doen aan de wereldtentoonstelling in Parijs en de bouw van de toren werden goed uitgelegd en uitgebeeld. Het decor werd daarvoor inventief gebruikt. Ik vond het wel jammer dat er geen decorwissels plaatsvonden. Op den duur werd het eentonig. Ook het verhaal had voor mij geen stijgende lijn. Het familiedrama (de trouwe en intelligente dochter Claire die niet voldoende op waarde werd geschat door haar conservatieve vader die enkel oog leek te hebben voor zijn werk) raakte mij niet echt. Mijn aandacht verslapte toen het verhaal (in mijn ogen) verslapte. Mijn buurvrouw in de zaal was al in slaap gevallen. Het duurde gewoon iets te lang. Maar het nagesprek met Ad Knippels (Gustave),Valerie Curlingford (Marguarite) en Bert Winsingh (ensemble) was weer een hele leuke afsluiter. Ik heb bewondering voor het lef en de creativiteit van de makers. De cast was van een hoog niveau!

Karijn:
Ik vond het een mooie musical, met enthousiaste, goede zangers. Zij zaten goed in hun rol, brachten hun verhaal met betrokkenheid en passende emoties. De spelers waren goed op elkaar ingespeeld. De hoofdrolspelers waren mooi gecast, passend bij hun rol. Mooi gebruik van stemvolume, al vond ik de zang soms wat te schel met name in de hoogte. Het verhaal is niet bekend bij een groot publiek en mede daardoor interessant. Het decor was multifunctioneel, creatief geschuif met de stukken wat het spel interessant en dynamischer maakte. De voorstelling liet minder indruk achter dan andere voorstellingen die ik met de WijkJury heb gezien, maar heb wel genoten!

Liesbeth:
Je krijgt een beperkt inzicht in de wereld van de bouwers, ontwerpers, familieverhoudingen, normen en waarden uit deze tijd. Emancipatie van de vrouw en de liefde lopen als een rode draad door het stuk heen. De acteurs waren serieus en creatief met de beperkt beschikbare middelen. Het was dan ook niet zo’n bombastische musical waarbij je wordt overweldigd door geluid en beeld.
Ik vond het leerzaam om er met de blik van de WijkJury naar te kijken, maar ik ben zelf niet zo enthousiast over musicals. De teksten zijn bijna altijd lastig te verstaan en het zingen vond ik soms wat schreeuwerig. Het duurde ook vrij lang en als je niet direct wordt “gepakt” door het stuk is het een hele zit. De vele clichés in de teksten vond ik ook niet sterk.

Rebecca:
Musicals zijn zeg maar niet echt mijn ding, maar de WijkJury gaat over een open blik en uit je comfort-zone. Dus, schouders eronder en gaan! Eerst de inleiding: een gepassioneerd verhaal door de bedenker van het stuk. Leuk om diverse ins- en outs te horen. Ik kreeg er eigenlijk best wel zin in, maar tijdens de eerste minuten werd voor mij alweer duidelijk: musicals zijn zeg maar echt niet mijn ding. Het verhaal was voorspelbaar, de zang keurig en zonder enig foutje. De kostuums waren netjes en het acteerwerk schijnbaar perfect. Het decor was wel leuk maar erg stijf.
Ik zag mensen echt hun uiterste best doen. En soms was het best wel leuk. Maar erg lang en dat vele saaie gezapige truttige zingen. Sommige nummers duurde voor mij gevoelsmatig een halve dag. Doordat ik last kreeg van kriebelhoest ben ik eerder weggegaan en had ik het einde gemist, maar daar ben ik eerlijk gezegd niet zo rouwig om.