WijkJury bezoekt 'De Gliphoeve' van Orkater i.s.m. Bijlmer Parktheater bij Flint

WIJKJURY AMERSFOORT BEZOEKT | DE GLIPHOEVE | FLINT

Op woensdag 2 november bezocht WijkJury Amersfoort de voorstelling ‘De Gliphoeve’ van Orkater i.s.m. Bijlmer Parktheater bij Flint.

Een betonnen bouwwerk op het podium. Muziek vult de ruimte. Een gezin uit Suriname dat verheugd is om naar Nederland te verhuizen.
Pa blijft nog even achter om voor zijn zieke moeder te zorgen. Tot die tijd praten ze elkaar bij via cassettebandjes. De telefoon is duur en je hoort toch alles dubbel. In Nederland komen moeder, dochter en zoon al gauw in De Gliphoeve te wonen, een inmiddels beroemde en beruchte flat in de Bijlmer dat uitgroeide tot een hechte community, maar wel eentje waar het gevaarlijk kon zijn en waar criminaliteit op de loer lag. We volgen het gezin terwijl de jaren in Nederland verstrijken. Hun aanvankelijke hoop verdwijnt langzaam. Hoe groot zijn die kansen eigenlijk in Nederland als je niet geaccepteerd wordt? Hoe vrij is dat land eigenlijk, als die vrijheid vanwege je kleur aan banden wordt gelegd?

De muziek voert, naast het verhaal, de boventoon in deze voorstelling. Het lijkt wel alsof alle bewoners van De Gliphoeve hun ramen wijd open hebben staan en je de muziek in flarden uit hun huizen hoort komen.

Na de voorstelling sprak de WijkJury na met Dionne Verwey (spel dochter en choreografie) en Xavier Molijn (spel zoon). Dionne: “Ik ben blij dat we een gedeelde geschiedenis samen kunnen dragen. Door dit verhaal middels kunst te vertellen zorgen we dat er geluisterd wordt.”
De WijkJury was onder de indruk van de voorstelling. Elk jurylid kon zich eigenlijk wel herkennen in het gezin. Serpil kwam als kind vanuit Turkije naar Nederland, en herkent het afstotende gedrag van Nederlandse mensen om haar heen. Ina is opgegroeid in Drenthe en moet, sinds ze in Amersfoort woont, nog steeds wennen aan hoe hard de mensen uit de stad kunnen zijn. Helma herkende ook veel: haar zoon is vaak teleurgesteld geweest. Mensen doen aardig tegen je, totdat ze denken dat je ze niet kunt horen.

Willem: ik vond het dansen geweldig en de voorstelling echt fantastisch, het zet je echt aan het denken. Ik had wel een kutplek.

Yvonne: ik heb gewerkt op de Grunder als peuterleidster. Ik moest dan ’s avonds alleen teruglopen naar de bus, en dan kwam ik ook langs de
Gliphoeve. Ik was altijd bang. Ik heb dat nooit geweten wat er allemaal gebeurde in die kelders van de Gliphoeve. Ik vond de voorstelling heel realistisch en de vrouwen heel sterk.

Jesca: ik vond het een heel mooi geheel en de gezichtsuitdrukkingen van Xavier vond ik erg goed. Zijn uitdrukking werd steeds harder.

Serpil: mooi hoe jullie met weinig materiaal heel veel konden verbeelden. Mijn fantasie werd aangezet.