Wijkjury bezoekt Birdsongs in de Sint Aegtenkapel

 

Birdsongs from Kĩrĩnyaga – Nyokabi Kariũki & Cello octet Amsterdam in de

Sint Aegtenkapel – Flint Theater Amersfoort

Dit vonden de WijkJuryleden van hun eerste voorstelling:

Sieto: Na een leuke enthousiaste kennismaking met de andere leden van de wijk jury de eerste voorstelling. Birdsongs from Kĩrĩnyaga. Geïnspireerd door de Vogels rond Mount Kenia, die in de lokale taal Kĩrĩnyaga heet, schreef Nyokabi een muziekstuk voor haar stem en 8 cello’s van het cello octet Amsterdam. Ondersteund door vogelgeluiden. Het orkest had zichtbaar plezier in het spelen. Ze hadden samen een chemie die ze uitstraalden. Dit miste ik tussen het orkest en Nyokabi. Een bijzondere voorstelling. Met mooie klanken van de cello en mooie stem van Nyokabi Kariũki in combinatie met vogelgeluiden. Wat in het begin betoverend werd begon aan het einde langdradig te worden. Een uur was lang genoeg.

Rebecca: Componist zangeres Nyokabi Kariuki en Cello Octet vertellen het verhaal van de Zonnevogels, ons verhaal. Over het zweven op de wind, het zoeken tussen het struikgewas naar de fijnste nectar en het baden in kleine poeltjes. Over de zachte regen en de hevige onweersbuien. De klanken van de mensen waarmee we al tienduizenden jaren samenleven. In brommende, strijkende en tokkelende tonen verhalen ze  over onze wereld. Het paradijselijke en de menselijke onthechting daarvan. Melancholisch klinkt het soms, vooral de wens vanuit de menselijke stem die terugverlangt naar de eenheid van het land van de Zonnevogels.  Het is niet altijd een makkelijk verhaal, de klanken zijn soms vreemd. De manier waarop Nyokabi de muziek danst – zij ís de muziek – maakt dat ik als mens kan aansluiten bij de boodschap.  Graag had ik de verhalen verstaan die ze vertelde. Echter haar klanken en het samenspel met de cellisten brachten hun eigen vertelsel.  Als vogelliefhebber en cello-fan heb ik geweldig genoten van deze reis.

Gerda: Dit vond plaats in het Sint Aegtenkapel en deze locatie vond ik top, mooi en sfeervol. De zangeres heeft een mooie stem en een breed bereik van de hoogte in en naar de laagte. Het strijkorkest speelde fantastisch. Met name de uptempo nummers vond ik mooi. Na afloop waren ze bereid om de vragen vanuit onze groep te beantwoorden. Dit deden ze op een prettige vriendelijke wijze en ze namen hier de tijd voor. Niet mooi vond ik de weergave van het verdriet van de birds en ik vond het geheel te lang duren en te saai en ik zal het niemand aanraden om hier naar toe te gaan, tenzij het liefhebbers van mindfulness zijn :).

Monique: De muziek begon met het geluid van de zingende vogels, eerst zacht, gaandeweg luider, het effect was hypnotiserend. Heel graag had ik de vogels langer en luider gehoord. Nog liever had ik ‘ingepakt’ willen worden door het geluid van die kwetterende honingzuigers, door het geluid uit verschillende speakers en richtingen te laten komen. De combinatie van vogelzang, muziek en stem vond ik mooi. Ik ervoer de klank als ruimtelijk, meditatief, en hypnotiserend. Ik kreeg een ervaring van tijdloosheid, ook al omdat niet speciaal naar een climax werd toegewerkt. 

Frank: Kon mezelf niet helemaal vinden in het verhaal. De stem van Nyokabi met de cellisten was voor mij genoeg geweest of de honingzuigers met de zang van Nyokabi. Omdat het een aaneenrijging was van een uur, zonder afgemeten stukken (korte nummers) was het een lange zit. Vond het wel heel rustgevend na een drukke werkweek en zag ook veel mensen met hun ogen dicht luisteren en/of wegdromen.

Karin: Ik hield altijd al van het geluid van een cello maar ik had geen idee dat er zoveel verschillende klanken uit dit instrument konden komen. Toen het octet de cello’s allemaal op een andere manier bespeelden ontstond er geluid dat deed voelen alsof je echt in de natuur in Oost Afrika was!

Marion: Dit zou niet meteen mijn keuze zijn. Ik ben er open in gegaan en vond het fascinerend, dat vogelgeluiden gemixt met het geluid van cello’s en een zangstem. Heel mooi, alleen ik kon het verhaal niet horen het werd te zacht verteld. 

Salihanur: Toen ik hoorde dat deze voorstelling over vogels en herinneringen zou gaan, moest ik meteen denken aan de Turkse kuş dili: de zogenaamde vogeltaal. Dat maakte dat ik met groot enthousiasme uitkeek naar het begin. Vanaf het eerste moment raakte ik betoverd door de samenwerking van de cellisten. Niet alleen hun klanken, maar ook de uitstraling op hun gezichten voegde een bijzondere beleving toe. Toen Nyokabi haar verhaal begon, voelde het als een ritueel dat ik niet helemaal kon volgen, maar haar rustgevende stem nam me mee. Het was alsof ik door een bos wandelde, omringd door zingende vogels en een orkest dat met hen meezong. Vooral het moment waarop de cello’s het geluid van vogels nabootsten, gaf me een gevoel van vrijheid: vrij dromen, vrij hopen en vrij vliegen. Voor mij was dit de eerste keer dat ik een dergelijke voorstelling bezocht. Eerlijk gezegd vond ik het soms wat langdurig, maar dat deed niets af aan de betovering. Ik heb genoten van de instrumenten en van de unieke combinatie die ik nog niet eerder had meegemaakt. Ik zou deze voorstelling zeker aanraden aan iedereen die zich graag laat meevoeren door muziek en verhalen, en openstaat voor een bijzondere, bijna rituele ervaring.

Mare (te gast): Het vogelelement was voor mij een leuke toevoeging en maakte het geheel bijzonder. Vooral omdat de vogelonderzoeker waar ze mee samen had gewerkt links voor mij zat, hij genoot zichtbaar van alle vogelgeluiden. Het was een voorstelling die ik anders zelf nooit uitgekozen had. Iets wat ik nog nooit eerder heb gezien, een nieuw muziekgenre zo nieuw dat het nog geen naam gekregen heeft. Het totale plaatje was toch niet helemaal mijn ding, voor de slapende meneer naast mij mogelijk ook niet.

Moniek: Wat een sprookjesachtige verrassing is dit optreden. De stem van Nyokabi Kariūki combineert prachtig met de diepe klanken van de cello’s, die afwisselend dragen, tokkelen, resoneren, strijken en mooi samenspelen. De muziek vertelt mij over vogels in de ochtend die zich verzamelen in de bomen bij de waterplas, waar de vrouwen samenkomen en samen zingen bij de was en hun verhalen vertellen. Ik voel de zinderende Afrikaanse vlaktes, het ruisen van het gras, de vogels en vrouwen die zingen, de wijsheid van de natuur en het samenzijn dat geborgenheid geeft. Heerlijk om bij weg te dromen en ik zie een paradijsvogel!

Gert: Het is opvallend dat met 8 cello’s een compleet orkest tot leven komt, een vol geluid, en er komen veel meer geluiden uit een cello dan alleen het standaard strijkgeluid. Nyokabi heeft een prachtige stem met een indrukwekkend bereik, ze zingt, fluistert en verteld onder andere een sprookje over een Afrikaanse Honingzuiger die wraak neemt op een vrouw die haar nest vernield heeft. De combinatie van Afrikaanse zang, klassieke instrumenten en een soundboard waaruit de digitale vogelzang klinkt is dan vrolijk, dan ontroerend. De St Aegtenkapel is hier een fijne plek voor met de akoestiek van een oude kerk. Ik heb genoten van de voorstelling, die met 60 minuten precies de goede duur had.

Hatice: Op een zaterdagmiddag in Sint-Aegtenkapel te Amersfoort werden we door Kĩrĩnyaga en meegenomen op een muzikale reis naar Afrika. Vanaf de eerste tonen versmolten de klanken van de acht cello’s met de stem van Kĩrĩnyaga tot een betoverend geheel. De diepe, warme klanken van de cello’s in combinatie met vogelgeluiden en de stem van Kĩrĩnyaga, puur en krachtig, gaf de muziek een ziel – een roep uit het hart van Afrika. Met gesloten ogen liet ik mij meevoeren. Weliswaar ontging de Engelse tekst mij deels, maar de muziek vertelde haar eigen verhaal. Een verhaal, dat mijn verbeelding rijkelijk inkleurde. Birdsong liet een diepe indruk achter. Een muzikale ontmoeting die nog lang in mijn gedachten zal blijven nagalmen.