WijkJury Amersfoort bezoekt 'Trojaanse Wijven' van Dewi Reijs

Op zaterdag 14 januari bezocht WijkJury Amersfoort de voorstelling ‘Trojaanse Wijven van Dewi Reijs bij Theater De Lieve Vrouw op een wel heel bijzondere locatie: in het zwembad!

Yvonne:
Bij binnenkomst kregen we allemaal een koptelefoon op. Omdat de voorstelling in het zwembad gespeeld werd, anders zou het te veel galmen. De locatie was bijzonder, ze wilde water om hen heen, als de zee.

Het stuk gaat over vijf vrouwen met roots in Afghanistan, Somalië, Algerije/Marokko, Suriname en Nederlands- Indië.
Deze vrouwen vertellen hun eigen verhaal, over oorlog, vluchten en migratie.Het raakte mij zeer, omdat mijn moeder uit Nederlands-indië komt. Ik herkende er veel van, wat zij vertelden en wat het hun deed en doet.
Ik hoop dat er door deze voorstelling meer begrip en ondersteuning mag ontstaan. Zodat er ook verwerking van hun trauma’s kan plaatsvinden, anders gaat die pijn door naar de volgende generatie.

Het is een goede voorstelling, juist omdat de spelers ervaringsdeskundige zijn. Het publiek krijgt het echte verhaal te horen. Het zijn hartverscheurende verhalen. Helaas is nog steeds actueel…

Serpil:
De actrices waren zelf een vluchteling. Aan het eind van de voorstelling speelden ze een discussie over goede doelen en helpen in andere landen. Bij het nagesprek hoorden we dat dat rechtstreeks uit hun gesprek tijdens repetities bij de lunch kwam. Het was echt.

Jesca:
Locatietheater in een zwembad. Wat moet je daarvan verwachten. Het is warm, er ligt een eiland in het zwembad en er zijn vijf actrices, waarvan er vier, geheel gekleed, regelmatig het water ingaan. Wat moet dat vervelend zijn met die natte kleren. Later blijkt dat het prachtige boerkinies zijn die snel drogen. De actrices wisselen tussen hun rol in de Griekse tragedie en hun eigen levensverhaal. Met de hoofddoek op zijn ze ‘in functie’, zonder spelen ze zichzelf.

Ik moet in het begin erg wennen aan de theatrale manier waarop het verhaal van Troje wordt gespeeld. Bij het nagesprek realiseer ik me dat ik echt een product ben van de Nederlandse cultuur die meer van ingetogen spel schijnt te houden. Het tweede gedeelte van de voorstelling raakt me daarom ook meer. Alle actrices hebben, hetzij persoonlijk, hetzij via hun voorouders een vluchtelingenachtergrond. Dat wordt naarmate de voorstelling vordert, steeds duidelijker. Ook het besef dat niemand zomaar huis en haard verlaat. Zij (of hun familie) zijn allemaal gevlucht voor oorlog. Dan rijst de vraag ‘waar ben je thuis?’ In het land waar je terecht bent gekomen en waar je vaak nog steeds als ‘de ander’ wordt gezien, het land waar je vandaan komt, het land van je moeder, van je vader, van je voorouders? En in hoeverre werken de trauma’s van je voorouders door in je eigen leven?

Dat werd allemaal mooi duidelijk gemaakt in de voorstelling. En ook het besef dat je enorm gevormd wordt door je eigen cultuur. En dat het dus zo belangrijk is om open te staan voor de verhalen van de ander. De hitte in het zwembad symboliseerde de hitte van de landen van herkomst van de (ouders van) de actrices. Dat vond ik een mooi aspect. Zo voelde je lijfelijk ook nog het verschil met Nederland. Na een wat moeizame start, werd ik uiteindelijk gegrepen door het tragische verhaal van vluchtelingen die vaak via het water hun leven wagen op zoek naar veiligheid. Maar ook over hun kracht, moed en weerbaarheid.

Ina:
Het is voor mij een moeilijk onderwerp omdat mijn oma ook een oorlogsverleden heeft en Toki haar achternaam is, waarnaar werd gerefereerd in de voorstelling (‘tokkie’). Daardoor kwam dit stuk hard binnen. Dat mensen nog steeds moeten vluchten is erg. Door de locatie begrijp je alles erg goed.

Elly:
De wegdrijvende kinderslippers raken mij zeer. Vluchten, opvang, niet geaccepteerd worden, je eigen plekje veroveren in een nieuw land. Stuk voor stuk komen de vrouwen er steeds sterker uit. Een mooi symbool vond ik het afdoen van de hoofddoek, zeker nu, met wat er in Iran gebeurt.

Het nagesprek was mooi en verhelderend. Wat een mooi mens is Dewi! Vluchtelingen de kans geven hun verhaal te vertellen in een theaterstuk.
Indrukwekkend hoe moeizaam én gevaarlijk de verhalen zijn én wat heeft zij dit prachtig verwerkt in een voorstelling, die nog wel even zal blijven hangen!