WijkJury Amersfoort bezoekt 'Pulver' van TG Tiefschnee bij De Lieve Vrouw

Op vrijdag 24 november bezocht WijkJury Amersfoort de voorstelling ‘Pulver’ van TG Tiefschnee bij De Lieve Vrouw. Alle wijkjuryleden zijn het erover eens dat het een prachtige voorstelling was waarin mooi werd gezongen en geacteerd. Gezamenlijk geeft de wijkjury Pulver ⭐⭐⭐⭐ (van de 5) sterren!

Angelique:
Ik heb erg genoten van de voorstelling Pulver. Wat heerlijk om zonder verwachtingen ergens te gaan zitten en dan oprecht te worden verrast. Verrast door het plezier, de energie en de originaliteit. Er was een mooie afwisseling tussen dialoog, zang en (line) dans. Verrassende teksten, origineel en aanstekelijk gebracht ,afgetopt met een flinke dosis Western saus. En natuurlijk niet te vergeten: het toffe decor! Nooit geweten dat een verstelbare kruk zo goed dienst kan doen als paard. Te grappig hoe de acteurs uit het ‘zadel’ kwamen.
Voor mij stond vooral het thema verandering centraal in deze voorstelling. Mooi om te zien welke emoties verandering kunnen oproepen. En hoe iedereen zijn eigen pad in zijn eigen tempo hierbij aflegt. En hoewel dit verhaal zich afspeelt in de woestijn, heeft het voor mij een duidelijk link met mijn eigen leven. Ook daar heb ik te maken met (grote) veranderingen. En ook daar zie ik dat ik door verschillende fases ga en dat deze soms wel en soms niet parallel lopen met de mensen om mij heen.

Anne-Loes:
Wat een mooie voorstelling en wat prachtig gezongen!
Pulver schetst de innerlijke twijfel die we allemaal kennen als we geconfronteerd worden met mogelijke verandering. Houd ik vast aan wat ik ken; het veilige; het vertrouwde. De plek waar lief en leed een plek in de ziel en het hart kregen? Of durf ik los te laten en ga ik op ontdekking? Ga ik het avontuur aan en omarm ik het onbekende? Doodeng, je kent niemand, en de loyaliteit die je hebt naar degene die zou achterblijven dan…
Een innerlijke tweespalt die ineens groter wordt als er plotseling een vreemdeling opdoemt.
Prachtig verbeeld op originele wijze en door zang en dans krijgt het een positieve noot en wordt het niet zo’n zwaar stuk. Ook heel knap vond ik het om met minimale middelen een decor te creëren dat precies de juiste sfeer heeft.

Appie:
Het samenspel tussen de twee vrouwen was sterk en ik vond het mooi om te zien hoe het samenspel veranderde toen er een persoon bijkwam.
Leuk dat een vrij simpele beweging je laat zien dat er wordt paardgereden. Gelijk bij de les en nieuwsgierig wat er komen gaat. Het decor was wat sober maar op zich duidelijk. Het verhaal greep mij, omdat ik zelf een kind ben verloren. Het verhaal vertelt dat altijd als je een keuze moet maken iemand anders daar een belangrijke invloed op kan hebben.

Ina:
Ik heb er van genoten en vond het een goed optreden! Ga er zeker heen als dat nog kan! Het was mooi geschreven en werd gedurende de voorstelling steeds vrolijker.
De auteur en actrices hebben het stuk heel mooi gebracht. Met een lach en een traan. De hoofdpersonages, twee vrouwen, zijn in het begin ervan overtuigd dat ze voor altijd met z’n tweeën in Pulver blijven wonen. Totdat er een ander personage, een man, uit de stad bijkomt. Tijdens de voorstelling maak je meer kennis met de man en zijn persoonlijkheid en dat vond ik erg leuk en super goed gespeeld. De vrouwen maakten kennis met het idee dat ze Pulver ook konden verlaten. Langzaam werden ze gelukkiger door die gedachten, dan de gedachten om te blijven. Daar werd ik als kijker zelf ook blij van. Aan iedereen die meegewerkt heeft aan de voorstelling: ga zo door!

Katja:
Een voorstelling met veel humor, stof tot nadenken, dans en prachtige stemmen. Het verveelt geen moment!
Een verlaten stadje in the middle of nowhere met op loopafstand van een drukbezocht festival. Daarvan zijn echter de laatst overgebleven bewoners van Pulver zich (liever?) niet bewust. veilig en gestructureerd levend in hun nergenshuizen, waar één keer per week een trein zijn eigen diesel komt tanken en de reizigers een rondleiding krijgen door het verlaten oord. De voorstelling vertelt een mooi verhaal over hoe je tevreden kan zijn, maar toch ook stiekem droomt over hoe het anders kan. Vooral op het moment dat de klank van de buitenwereld hoorbaar en haast tastbaar wordt. Heel aantrekkelijk, maar ook doodeng.

Mare:
Positief verrast door deze voorstelling. Hij was kort maar krachtig en galmt nog steeds in mijn hoofd.
Pulver is een voorstelling van een uur waar veel universeel herkenbare emoties in
voorkomen. Het gaat over een klein dorpje waar maar twee mensen wonen. Dat doen ze
al een tijdje en vinden dat erg fijn en veilig. Tot op een moment een derde persoon bijkomt en voor veel onderlinge spanningen zorgt. Wie zijn wij? Wie ben jij? Waarom ben jij hier en waarom zijn wij eigenlijk hier? De veiligheid van weten waar je aan toe bent. De vertrouwdheid van een plek. Weten waar je aan toe bent, dag in dag uit. De comfortzone als wereld. Maar wat gebeurt er als je daar buiten treedt?

Goede acteurs en weinig decor. Ik vond de balans tussen uitbeelden en ruimte bieden voor een eigen beleving erg mooi. Stoelen met wieltjes als paard, een rol papier als huis, een kratje als stoel en ballen van takken als tumbleweed. Het geluid was ook minimalistisch. Er werd veel a capella in gezongen. Vanuit de techniek was er af en toe ook een western fluitje te horen. Voor mij stond dit geluidje voor verandering. Het moment van realisatie dat er iets anders is geworden. Blijkbaar is de buitenwereld helemaal niet zo ver weg. Zijn de spreekwoordelijke muren helemaal niet zo hoog. Zijn de kansen dichterbij dan gedacht. Valt de boze buitenwereld toch nog mee. Of niet?

Marion:
Het was een leuke voorstelling om naar te kijken, waarin goed werd geacteerd, gezongen, gedanst en de boodschap helder was. De personages waren mooi gelaagd, die gedurende de voorstelling steeds meer werden onthuld. Een origineel verhaal en een fijne sfeer. Tot slot hadden we een erg leuke ontmoeting met de hele crew. Rinske die de teksten schreef en Merel de regisseur vertelden ons over de totstandkoming van het theaterstuk. En wij konden ook vragen stellen aan de makers en de acteurs. Dit was superfijn en gaf veel informatie.

Rolien:
Absoluut het vermelden waard zijn de a capella duetten. Zuiver en synchroon ingezet, tweestemmig. Moedig om het zo te doen en helemaal geslaagd!
Pulver verbeeldt een surrealistische situatie: twee vrouwen in een verlaten dorpje. Een keer per week komt er een trein. Een terugkerende auditieve knipoog naar ‘once upon a time in the west’ maakt het écht een western.
Het doet mij denken aan de Noorderlingen, een film van Alex van Warmerdam uit 1992. Desolaat ongemak. Het toneelstuk bestaat uit gesprekken waaruit de wederzijdse afhankelijkheid blijkt, en waarachter verlangen schuilt naar bevrijding uit deze uitzichtloze situatie. Maar dan verandert door de komst van een verdwaalde festivalganger opeens de situatie. En hiermee ook het uitzicht.
Dit toneelstuk, vol symboliek, is vormgegeven op een simpele, harmonische en doordachte manier. Het decor is verfijnd in al zijn eenvoud, en wordt heel functioneel gebruikt om markeringen in de tijd en het verhaal te plaatsen. Zo worden rietballen gebruikt als tuimelgras, en ventilatoren zorgen voor de haren in de windmomentjes. Leuk dat er zo creatief over nagedacht is!

Yvonne:
Ik vond het een mooi stuk met drama, humor, muziek en een grappige linedance.
Het begon vrolijk met zang en dans, maar langzaamaan kwamen de verhalen van de enige twee vrouwen die nog in Pulver wonen naar boven. Elke week komt er een trein met toeristen die ze rondleiden. De twee vrouwen lijken het leven zo goed te vinden en willen dat het dorpje behouden blijft. Toch is het een wat eenzaam bestaan en gaan de dames erover denken en erover praten met elkaar. Vooral de vrouw met het verdriet moet er niet aan denken weg te gaan. Langzaamaan komt er toch verandering in hun verhaal, het is eng voor ze. Dan wil de één aarzelend wel en wordt het tegengewerkt door de andere dan is het weer omgekeerd. De man heeft alles aan het denken gezet en beweging gemaakt in hun bestaan, die ze tot dan hadden.

Het is ook moeilijk om een langdurige situatie te veranderen waar je aan gewend bent, ook al zou het goed zijn voor je eigen ontwikkeling. Door er met elkaar over te hebben hetgeen de derde man teweeg heeft gebracht, gaan ze alle drie er anders instaan en het onder ogen durven zien dat de situatie ook mag en kan veranderen. Verandering is zwaar je weet wat je nu hebt en niet wat je ervoor terugkrijgt het is, het aan durven, het een kans geven. Het geeft sowieso een ervaring erbij. Ik vond het rouwproces heel indrukwekkend en mooi geacteerd, maar ook de dansjes en de liedjes die gezongen werden waren prachtig