WijkJury Amersfoort bezoekt Hairspray in de Flint

Op 22 november 2025 bezocht WijkJury Amersfoort Theater Flint en zag  de matineevoorstelling van Hairspray:

Dit is wat de juryleden van de voorstelling vonden:

Liesbeth: Hairspray speelt zich af in Baltimore in de jaren ’60 en volgt het energieke, optimistische meisje Tracy Turnblad. Ze droomt ervan om te dansen in The Corny Collins Show, een populaire tv-dansshow. Ondanks dat ze wordt buitengesloten vanwege haar uiterlijk, weet Tracy toch auditie te doen en verovert ze al snel een plek in de show. Eenmaal binnen ontdekt ze dat de show streng gesegregeerd is: zwarte dansers mogen alleen op één speciale dag per maand meedoen. Tracy raakt bevriend met Motormouth Maybelle, Seaweed en anderen en besluit zich sterk te maken voor integratie en gelijkheid. Terwijl ze strijdt tegen onrecht, wint ze ook het hart van tieneridool Link Larkin. De musical eindigt met een vrolijke, inclusieve finale waarin Tracy en haar vrienden laten zien dat verandering mogelijk is wanneer je durft op te staan voor wat juist is. De musical heeft een hele energieke en kleurrijke sfeer maar staat ook bol van de thematiek zoals gelijkheid & integratie, verandering door activisme, zelfacceptatie & body positivity, liefde & vriendschap en ook de generatiekloof & vernieuwing. Dat de oudere generaties vasthouden aan oude en vaak discriminerende regels, terwijl de jongeren juist verandering willen. Dit spanningsveld zorgt voor veel humor én confrontatie. Het gesprek na afloop van de voorstelling met twee crewleden maakte het feest compleet. Fantastisch dat ze dit wilden doen ondanks dat ze die dag twee voorstellingen moesten spelen. 

Gerda: Ik keek er al naar uit en had er zin in om het te zien. Wat een geweldige, wervelende show werd hier neergezet. Gelardeerd met heel veel humor. Een zeer goed op elkaar ingespeelde cast met hoofdrolspeler Richard Groenendijk. Het speelde zich af in de jaren sixties en de verschillende vooroordelen kwamen op een luchtige wijze voorbij. Maar wel zo dat het liet zien dat deze vooroordelen nog steeds onderdeel van onze maatschappij uitmaken. En de vraag is hoe reageren we hierop? Doen we een stap naar voren in de hoop wat te kunnen veranderen of houden we ons stil, bang voor de eventuele gevolgen. De show duurde ca 2,5 uur met halverwege een pauze. Wat ik een extra bonus vond was dat aan het einde Brigitte Kaandorp ten tonele verscheen met een grote bos rode rozen om Richard Groenendijk te feliciteren met zijn 30-jarige jubileum. Mijn conclusie: het was meer dan boven m’n verwachting.

Rebecca: In een vrolijke stemming nam ik de sjieke plek in, wat een voorrecht om in een loge te mogen zitten. En mèt een stoel-met-zonder-leuningen, zoals verzocht was. Hulde aan De Flint en het voorwerk door de roedelchef. Nu zijn musicals over het algemeen niet zo mijn ding. Maar Hairspray ken ik van vroegah en heeft een heel aantal componenten waar ik warm voor draai. De sixties, segregatie én fat-positive. En het begon echt heel leuk! Veel kleur op het podium, geweldige kostuums, energieke choreografie en stuk voor stuk sterke acteurs. In de podiumvloer draaide een grote cirkel met een brede draaiende ring eromheen. Dat gaf een super dynamisch geheel waar oa de Richard Groenendijk inventief en vol humor gebruik van maakte. Een live-orkest speelde ongezien hun spetterende rol en de belichting was sprekend. Vaak werd een prachtig kobaltblauw als achtergrondkleur gebruikt. Daar komen de sixties- en knalkleurkostuums mooi op uit. Aan weerszijden van het podium zijn gebogen lijnen weergegeven, als de omkadering van een televisiebeeld. Alhoewel ik niet alle teksten kon verstaan, verveelde het optreden geen seconde. Het verhaal van segregatie en (beperkte) integratie wordt stijlvol verteld. En oh had de fat positive vibe toch dezelfde flair gehad… En daar ging het bij mij mis. De ene na de andere tekst volgde met voor mij gewoonweg niet zorgvuldige lading. Niet meer in deze tijd. “Je lichaam maakt niet uit, het gaat om je gezicht!” “Lekker twee keer extra slagroom, moet kunnen!” Oftewel: dik = overeten. En de scène waar de dikke moeder in de cel klaagt dat ze al meer dan een uur niets meer gegeten heeft. Er wordt in mij iets geraakt waardoor ik eigenlijk niet goed meer kon kijken. Mijn hoofd werkte hard om afstand te nemen van dat wat in mij geraakt was. Om te blijven genieten van een oprecht vermakelijke, goed gemaakte en zinvolle voorstelling. Maar dat wat geraakt was, hield zich niet meer stil. Lastig is het dan om de collega’s -terecht- enthousiast te horen zijn. Uiteindelijk kon ik niet meer genieten door de fat-shaming die voor mij verweven is in het verhaal. De aandacht die ik hiervoor dapper vroeg in het nagesprek, wat is het toch mooi dat men hier de tijd voor wil maken, gaf mij helaas geen bevredigende antwoorden.

Salihanur: Mijn bezoek aan de musical Hairspray bleek veel gelaagder dan ik had verwacht. Ik ging erheen met het idee dat het vooral een vrolijke, mooie voorstelling zou zijn, vol kleur en swingende nummers. Maar al snel merkte ik dat deze productie veel meer te vertellen had. Het was betoverend, maar ook inhoudelijk verrassend sterk.  Wat mij het meest raakte, was hoe duidelijk de thema’s en boodschappen naar voren kwamen. De gesprekken tussen de personages waren scherp, betekenisvol en soms zelfs confronterend. Ze brachten precies die diepgang die ik niet had voorzien, waardoor het verhaal meer werd dan alleen entertainment. De vormgeving speelde daarbij een grote rol. Het podium had een draaiende beweging die letterlijk extra leven in de scènes bracht. Het voelde alsof je continu werd meegenomen in een wereld die steeds van perspectief wisselde, wat de dynamiek van de voorstelling enorm versterkte. Het geheel was daardoor niet alleen mooi om te zien, maar ook verrassend rijk aan inhoud. Ik merkte dat ik anders naar het verhaal keek dan ik vooraf  had gedacht, juist omdat het zo veel meer deed dan enkel vermaken. Hairspray heeft me echt positief verrast. Een voorstelling die visueel sterk, energiek en betekenisvol is. Ik zou deze musical zonder twijfel aanraden aan mensen om me heen.

Gert: Swingende musical gesitueerd in het Amerika van 1962. Vrolijk, vermakelijk, goeie grappen, maar met een boodschap, op een speelse manier wordt fat shaming en racisme voor het voetlicht gebracht. Het verhaal gaat over een dik meisje, Tracy, van middelbare schoolleeftijd dat een plekje wil veroveren in het dansprogramma van een televisiestation. Natuurlijk moeten er moeilijkheden overwonnen worden voordat het zover is dat het buitenbeentje en de gekleurde dansers de show kunnen stelen, daarvoor komt er nog een vermakelijk stukje “Jailhouse Rock” voorbij. Het decor is prachtig, de (dans)vloer bestaat uit 2 in elkaar draaiende schijven waar alles uitgehaald wordt. Ook de in het decor aangebrachte verlichting maakt de show levendiger.  Een 5 koppige live band speelt geweldig achter de schermen. Een op en top musical ervaring met strakke dans en goede zang van een groot ensemble. 

Moniek: Het was een vrolijke, kleurrijke, vermakelijke voorstelling met thema’s uit de jaren 60 die nu ook nog actueel zijn; racisme, discriminatie op allerlei fronten zoals ras, gender, vrouw zijn, dikker zijn, mindere afkomst etc., met veel plezier en luchtigheid gebracht door de cast. Richard Groenendijk stal de show als Edna. Gezien mijn leeftijd waren zaken voor mij herkenbaar, wat voor jeugdige kijkers misschien niet het geval is. Vaak vond ik het moeilijk te verstaan wat  afbreuk deed aan vele grappen. Tevens vond ik het een opeenstapeling van veel hetzelfde; dans, vrolijkheid, kleurrijk. Voor mij had het vaker mogen schuren, pijn mogen doen.

Sieto: Van tevoren had ik nul verwachtingen. Ik ken verschillende musicals en heb er ook verschillende gezien. Maar Hairspray heeft me nooit aangetrokken. Wat ik er van gehoord had, had me niet aangesproken en het verhaal leek over mode te gaan, Als je haar maar goed zit. Wat me aantrok was Richard Groenendijk. Maar wat kan een mens zich vergissen. Ik heb een geweldige middag gehad. Het verhaal was verrassend goed. Taboe doorbrekend op een luchtige manier gebracht. De show werd gedragen door Richard Groenendijk. Maar de rest van de cast deed niet voor hem onder, vond ik. De grote lijnen van het verhaal bleven dicht bij het originele verhaal. Er was ruimte voor improvisatie van Groenendijk, wat mij soms tranen van het lachen opleverde. Een ander opvallend iets was het decor. De vloer bestond uit verschillende draaiende schijven die in verschillende richtingen op konden draaien. Verder was het decor simpel maar strak. Bijvoorbeeld alleen een enorme wasmachine of alleen een trap. De liedjes waren ondersteunend aan het verhaal. Veel standaardmusical met zang en dans. Ik vond het niet altijd bijzonder maar een aantal nummers waren erg goed, mede ook door goede stemmen van de cast. Uitschieter was een nummer “Ik weet waar je bent geweest” van Nurlaila Karim. Hier kreeg ik kippenvel van. Al met al een erg geslaagde musical. 

Marion: Wat een spetterende musical met toch een boodschap van rassenscheiding en het altijd en eeuwig bekritiseren op iemands uiterlijk. Het verhaal zat goed in elkaar, serieus op zijn tijd maar ook met humor. Prachtige kleding mooi op elkaar afgestemd.  Pruiken, make-up geweldig. Alle leden van de cast zongen en dansten zo mooi, hier krijg je een blij gevoel van, en hopelijk kunnen we ooit het bekritiseren over uiterlijk, geloof en huidskleur achter ons laten en allen een zijn. Daar hoop ik op. Als kers op de taart mochten we ook nog mee maken dat Richard Groenendijk in het zonnetje werd gezet door Brigitte Kaandorp voor zijn 30 jarig jubileum in het vak met een mooie bos rode rozen. Ik heb genoten.

Monique: Op weg naar de Flint nam ik me voor om zo open mogelijk deze musical te gaan bekijken. Dat was voor mij een hele uitdaging want ik heb veel vooroordelen naar deze theatervorm: die mix van liedjes en dansjes en een vaak oppervlakkige verhaallijn, is niet mijn ding. Wat zijn de medewerkers van de Flint trouwens aardig! Want of je nu bij de kassa staat, of bij de garderobe en in de pauze bij de bar, allemaal gaven ze me stuk voor stuk het gevoel dat ik een gewaardeerde gast was.  En dat gaf echt een gevoel van ´uit´ zijn. De ´show´ zelf viel me op geen enkele manier mee. Tamar Floor, die Tracy speelde, de persoon waar het hele verhaal om draaide, miste voor mij het charisma om die dragende rol te spelen. Ik zag geen nuancering en geen ontwikkeling in het acteren. Met veel, te veel energie startte ze de voorstelling. Daardoor vond ik de zang hard en schel, niet fijn. De geluidsinstallatie stond trouwens voor mijn oren op een te hoog volume en de verstaanbaarheid was regelmatig abominabel. Ik kreeg de indruk dat de regisseur voor de voorstelling de zweep over de cast had gehaald, want het tempo was moordend. Het acteren was naar mijn mening vlak, de aandacht ging vooral uit naar de dansjes. De teksten waarmee de spelers het moesten doen vond ik plat en eendimensionaal. Veel onderbroekenlol en daar ben ik geen fan van. Degenen die er positief uitsprongen voor mij waren een paar oudere spelers, zoals de moeder van Tracy (de cabaretier Richard Groenendijk), hij was vooral grappig als hij improviseerde. Maar omdat de rest van de cast zo onervaren was, moest hij zichzelf in de touwen houden. Jammer. Het maatschappelijke thema is discriminatie van mensen, die of een andere huidskleur hebben of een grote maat, werd voor mij ook nergens schrijnend. Want als de pijn van het buitengesloten worden nergens voelbaar is, is de ¨strijd¨ voor verandering en de overwinning wanneer dat lukt, ook nietszeggend. Eerlijk gezegd werd ik er erg treurig van om zo’n vol theater te zien dat een nietszeggende opgewarmde productie toejuicht. Ik voelde me een vreemde eend in de bijt. In onze wereld is zoveel aan de hand , waarom moet je dan zoveel aandacht vragen voor iets dat niets zegt! In de publiciteit vooraf werd geadverteerd met een topcast en de ticketprijzen waren daar ook naar, maar dat werd in mijn beleving niet waar gemaakt.

Anne-Loes (te gast): Vrolijk bruisende energie in prachtige jaren 60 kleding! Op een luchtige en tegelijkertijd respectvolle manier worden thema’s als discriminatie en uitsluiting in het voetlicht gezet. Een bruisende homogene groep mensen met als swingende uitschieter Tracy ( Tamar Floor) en ‘ bruggetje naar het heden’ door Richard Groenendijk.

Frank: Ik heb van begin tot het einde van de voorstelling genoten! Wat een energie en positiviteit straalde het verhaal uit! En daarbij natuurlijk ook ruim aandacht voor de sociale problematiek in de jaren 60 in Amerika: de harde realiteit van rassendiscriminatie. Dit werd op een aangrijpende manier in beeld gebracht. De muziek was natuurlijk een belangrijk element: paste goed in het verhaal en ik heb ervan genoten. Ook aan de kleding van de acteurs was zichtbaar heel veel aandacht besteed, paste helemaal in het tijdsbeeld. Eén puntje dat minder was: de teksten van de acteurs waren niet steeds goed te volgen, dit leek te liggen aan de volumesterkte van de geluidsinstallatie. Het nagesprek met 2 castleden was ook zeker een aanvulling op de middag, zowel voor ons als wijkjury als ook voor de castleden. Zij deden dit namelijk voor de eerste keer en krijgen eigenlijk nooit feedback over hun voorstelling. Maar al met al een super aanrader: ik vond het een feestje!

Hatice: Wat een dynamische, kleurrijke en vooral hartverwarmende en onvergetelijke middag heb ik gehad bij Hairspray musical. Vanaf de eerste minuut voelde ik de vrolijkheid en het spelplezier dat van het podium af spatte. Maar boven alles was er één iemand die mijn aandacht volledig greep: Richard Groenendijk als Edna. (Hiervoor kende ik hem niet) Zijn vertolking raakte me. Hij wist Edna zo liefdevol, grappig en menselijk neer te zetten dat ik constant met een grote glimlach én een brok in mijn keel zat te kijken. De manier waarop hij de onzekerheid, de liefde voor haar gezin en haar groei naar kracht en zelfacceptatie speelde, was echt bijzonder. Daarnaast vond ik het mooi hoe het verhaal de maatschappelijke issues van de jaren ’60 weer tot leven bracht. De spanningen tussen ouder en puber aan het begin waren zó herkenbaar, alsof je je eigen gezin even in de spiegel zag. En toen “I Know Where I’ve Been” werd ingezet, voelde ik pure kippenvel. Die boodschap — ik weet waar ik was, en ik weet waar ik naartoe wil — kwam bij mij recht naar binnen. Verder was het decor mooi vormgegeven, met een slimme draaischijf, de schitterende, bontgekleurde kleding, die de scènes tot leven brachten.  Overal voelde je plezier, energie en liefde voor het vak. Kortom Hairspray is een schitterende musical, die me raakte, liet lachen en ontroerde. Voor mij is de boodschap: blijf wie je bent, zonder concessies. Laat je niet klein maken. Sta samen tegen racisme en discriminatie.  Vier je eigen uniciteit.