WijkJury Amersfoort bezoekt Doekje voor het bloeden in De Lieve Vrouw

Op 15 oktober 2025 bezocht de WijkJury Amersfoort Doekje voor het bloeden van George Tobal producties & Het nut in De Lieve Vrouw

Hieronder lees je wat de WijkJuryleden hiervan vonden:

Hatice: Doekje voor het bloeden van George Tobal Producties toont met humor een pijnlijke waarheid over armoede en goede bedoelingen. Het is een fantastische voorstelling, die je raakt en aan het denken zet. Kortom; rauw, grappig en pijnlijk herkenbaar.

Salihanur: Soms denk je te weten wat je gaat zien. Een titel wekt een verwachting, een stemming. Doekje voor het bloeden klonk voor mij als een droevig, zwaar stuk. Maar het tegendeel bleek waar: er werd gelachen, gedold, zelfs over pijnlijke momenten heen. Soms wilde ik opstaan en roepen dat ze moesten stoppen met lachen maar ik bleef kijken. De acteurs waren zó echt dat ik af en toe vergat dat het een spel was. Toen de schrijver opeens opstond uit het publiek en zich met het stuk bemoeide, veranderde alles. Alsof wij ook mee mochten doen, als we het durfden.  We noemen hen ‘zwervers’, maar de vraag bleef bij mij hangen: wat zijn wij dan? Hoe ver staan we zelf van hen af? In het nagesprek hoorde ik waarom er zoveel gelachen werd. De mensen over wie het ging, wilden niet zielig gevonden worden. Ze wilden dat er gelachen werd, net als zij, want zij blijven lachen, ook op moeilijke momenten. Een stuk dat je raakt, ontregelt en laat nadenken. Kijk. Begrijp. En probeer op jouw manier iets te veranderen.

Appie(te gast): Moeder heeft er in het leven van Willem een potje van gemaakt.  Is ze schuldig? Ze speelt haar rol met passie. Het is een waar zwaar verhaal en luchtig gebracht met de nodige humor. Het podium is tijdloos ingericht. Duidelijk herkenbaar, ook in de ongemakkelijkheid. 

Marion: Nog nooit in dit Theater geweest, was een intiem theater. Door mijn vrijwilligerswerk kom ik ook direct met deze problematiek in aanraking. Vond het  best aangrijpend, zeker om te zien dat Willem zich niet gehoord en begrepen voelde. Iedereen wilde wel wat van hem of besliste voor hem, er werd niet aan hem gevraagd “wat wil jij?”.  Goede acteurs,  mooi samenspel doordat je dicht bij de acteurs zat was het echte intense belevenis. Echt geweldig dat hier aandacht aan wordt gegeven.

Sieto: Het eerste wat door mijn hoofd ging tijdens het stuk was “rollercoaster.” Het begon met een inleiding van de schrijver George Tobal. Hij begon met dat hij een zwerver tegenkwam en hem in de ogen keek. Daardoor raakte hij betrokken en voor zijn gevoel sloot hij een contract.  Uiteindelijk blijkt dat iedereen die helpt dit doet uit eigen gewin. Ook al is men zich daar niet bewust van. Wat mij bij blijft is dat de kosten zo hoog zijn dat het goedkoper is om gewoon een huis te geven dan te proberen te helpen. Het is Tobal gelukt om het beeld van de thuisloze te veranderen. Ik kwam op straat een dakloze tegen (eigen interpretatie) en dacht hé daar is Willem. Hij vroeg mij om geld en ik schaamde me dat ik niets had.

Monique: Maar wat een mooie avond! De interactie en betrokkenheid van de spelers met elkaar en met het publiek.  Dat begon al voor de voorstelling. Kleine korte gesprekjes met mensen in het publiek. Een grapje hier en daar, even handen schudden etc.  Daardoor ontstond gelijk een band tussen publiek en spelers en dat maakte dat iedereen met aandacht het verhaal inging. En ook als er een vraag werd voorgelegd, probeerde men oprecht een antwoord te vinden. Willem wordt overigens gespeeld door een meisje. Heeft die keuze met gender en inclusiviteit te maken? Of komt dat de schrijver en acteurs beter uit? Het maakt de situatie nog schrijnender. Want in een van de onderbrekingen werd de vraag gesteld of het uitmaakt of je een man of vrouw bent m.b.t zorg en aandacht van de hulpverlening. En uit de antwoorden bleek, dat meisjes en vrouwen en speciaal moeders met jonge kinderen meer aandacht en hulp krijgen. Later in het nagesprek begreep ik dat de personages samengestelde figuren waren uit gesprekken. Dat maakte voor mij inzichtelijk waarom ik de hoofdfiguur een beetje schetsmatig vond en naar het einde toe van dik hout zaagt men planken.  Willem was niet een individu met een eigen persoonlijke geschiedenis, maar een mix voor ´alle´ daklozen met een verslaving. De onderbrekingen vond  ik vaak terechte toevoeging, maar na twee keer is de verrassing er af en kreeg het iets van een maniertje. Het decor werd dubbel gebruikt. Het waren blauw gelakte metalen panelen en banken, straatmeubilair en hufterproof. Na afloop van de voorstelling werden de panelen omgedraaid en hingen er aan haken oa linnen tasjes met als opschrift: Ik draag de schuld van Wilma/ Richard/ Owen en daarboven het verhaal van Wilma/Richard/ Owen hoe zij door ziekte, tegenslag, bedrog, verslaving  in de ellende raakte.

Chelsi (te gast): Het heeft me aan het denken gezet. Moet ik meer doen? Kan ik meer doen? Hoe kan ik kijken zonder oordeel, soms (onbewuste) afkeur? Alle acteurs vertolkten hun rol fantastisch, maar ik kan niet ontkennen dat Yasmina Abdel Mouden mij het meest heeft geraakt. Hoe zij Willem (meervoud) tot leven bracht heeft me soms doen lachen, verbazen, rillen en huilen. Doekje voor het bloeden krijgt van mij een diepe buiging en een luid applaus, want deze voorstelling blijft nog wel even in mijn hoofd rondspoken.

Gerda: Het was een rollercoaster van gebeurtenissen er werd gelachen door het publiek en dan was het weer ernstig en er werd mooi gezongen. Ik vond het heel goed gespeeld en het gaf stof tot nadenken. Na afloop kregen we de gelegenheid om vragen te stellen aan 3 acteurs en dat was fijn. Ik heb de schrijver gevraagd waarom er enkele keren gevloekt moest worden, want omdat ik Christen ben is dat niet fijn om te horen. Het deed me goed toen hij zei dat de acteurs dit zelf spontaan vanuit hun emotie gedaan hadden. Ik kreeg de indruk dat ze met mijn opmerking wat zullen doen. Het was een bijzondere avond en fijn om dit samen met de andere juryleden te mogen doen!!

Moniek: Wouw, die kwam binnen. Wat een mooie manier om een schrijnend onderwerp te brengen. De deelname van de schrijver van het stuk en de aparte opzet van acteren tussen het publiek, soms beschouwend en “live”, waardoor betrokkenheid door het publiek vergroot werd vond ik mooie, vernieuwende pluspunten. Daarbij was de bevlogenheid van de acteurs ook iets wat mij raakte. Het onderwerp “thuislozen en hoe daarmee wordt omgegaan” wordt pijnlijk scherp in beeld gebracht en met grote bevlogenheid door de acteurs gespeeld. Boeiend, schrijnend, schurend, pijnlijk en scherp. Toch was er ook humor, het medicijn voor pijn. Kortom een voorstelling die zeer de moeite waard is geweest.

Karin: Wat een steengoede acteurs!  Met hun (dubbel)rollen zetten ze een stuk neer dat echt aanzette tot nadenken over armoede en dakloosheid in het welvarende Nederland. Een ding dat mij zeer bij blijft is het falend hulp systeem. Dat een dakloze pas naar de nachtopvang mag als het vriest, dat iemand pas urgentie voor een woning krijgt wanneer hij psychisch aan de grond zit, het systeem heeft Willem zo vaak gefaald dat hij onverschillig is geworden tegenover de hulpverleners.  Ik vond de interactie met het publiek erg leuk. George Tobal vroeg of we medelijden hadden met Willem en hoe dat medelijden sterker kon worden. Als het een vrouw zou zijn? Wanneer ze zwanger zou zijn?  Mensen hadden daar meer medelijden mee dan met een man kwam er terug vanuit het publiek. Het zou niet mogen uitmaken eigenlijk, vind ik. Het decor was simpel en praktisch, meer was er ook helemaal niet nodig, de acteurs zetten zulke goede karakters neer dat het decor irrelevant was. Ik vond  ze supergoed hun (dubbel) rollen spelen.

Rebecca: Willem – glorieus vertolkt door Yasmina Abdelmoumen – is dakloos, of beter gesteld: thuisloos. Er worden geen doekjes om gewonden in deze voorstelling: de opeenstapeling van (goed bedoelde?) ellende die Willem tot dit punt in zijn leven bracht wordt stapje voor stapje in beeld gebracht. Zelden was een voorstelling zo consistent in kwaliteit: de acteurs die er stuk voor stuk STAAN waarbij er voortdurende onderlinge uitwisseling is en ook nog contact wordt gemaakt met het publiek. Door ons te bevragen maar ook door de acteurs op de tribune te plaatsen waardoor wij als kijkers een rol krijgen als verontruste burgers in een wijkgesprek. In een decor gemaakt van hufterproof blauw geperforeerde stalen delen worden we meegenomen naar hoe Willem op dit punt in zijn leven kwam. In gedachten voel ik het koude harde metaal, in schril contrast met het zachte warme pluche onder mijn billen.  De betrokkenheid van de acteurs bij de thuislozen werkt door in de epiloog: de Giftshop waar verhalen en acties samen worden gevoegd. De acteurs zijn hier hun stinkende best te doen om een verschil te maken voor mensen met grote schulden. Daad bij woord: de kwaliteit blijft groot.

http://het-nut.nl/voorstellingen/the-gift-shop/

The giftshop is een museumwinkel waar elke koop een stukje schuld aflost.