De Lieve Vrouw - 'Bakchanten' (registratie) van Theatergroep Aluin

WIJKJURY AMERSFOORT | BAKCHANTEN (REGISTRATIE) | THEATERGROEP ALUIN | DE LIEVE VROUW

Op 9 december 2021 zou de WijkJury bij De Lieve Vrouw de voorstelling Bakchanten bezoeken van Theatergroep Aluin. Helaas gooide de avondlockdown roet in het eten. Maar als verrassing was daar de registratie van de voorstelling, beschikbaar gesteld voor het publiek door Aluin en De Lieve Vrouw, opgenomen in het Leids Museum van Oudheden.

Via Zoom sprak WijkJury Amersfoort na met regisseur Victorine Plante en actrice Myrthe Boersma.

De Bakchanten zijn een groep vrouwen die helemaal in extase zijn door elkaar, door hun god Dionysos, maar vooral door zijn attribuut: de wijn. Ze feesten en dansen en dat vindt niet iedereen zo’n fuif. Koning Pentheus neemt gevangenen, waaronder de god Dionysos zelf. Dionysos zou geen god zijn, als hij zichzelf niet bevrijdt en Pentheus als list meeneemt naar de dansende vrouwenmenigte, waar de moeder van Penthuis zelf danst. Zij herkent haar zoon niet en scheurt hem samen met de andere vrouwen in stukken. Gruwel van het categorietje ‘Squid Game is er niks bij’.

In een tijd waarin rellende voetbalsupporters en masse het veld oprennen en groepen mensen elkaar verdrukken bij concerten is dit stuk over rede en roes van menigtes van 2500 jaar oud maar al te actueel.

Na een lange werkdag op de bank ploffen en met een pizza in je hand en je laptop op schoot is toch een andere ervaring dan wegduiken in een warme theaterstoel waar het donker is om je heen en waar je met zijn allen samen lekker schouder aan schouder naar een voorstelling kijkt. Daar is, denkt de WijkJury, iedereen het vast mee eens. Voor de WijkJury was het af en toe lastig om de aandacht erbij te houden. Bakchanten is een stuk van meer dan 2500 jaar oud, met best veel tekst en veel bijzondere namen. De voorstelling op pauze kunnen zetten heeft op die manier zo zijn nadelen, maar stiekem ook zijn voordelen.

De moraal van het verhaal? Volgens regisseur Victorine Plante is dat in ieder geval niet ‘don’t do drugs’. Maar wat het wel is? Elly haalde eruit dat massahysterie de mensen to rare dingen kan brengen, en dat dat meer dan 2000 jaar geleden net zo was als nu.
Marlies: Ik vond het best moeilijk te volgen en met heel veel tekst. Ik heb niet zoveel met Griekse mythologie. Oké, die god stopt zijn kind in zijn dijbeen.. jaaaja. Ik vond het heel knap hoe Audrey dronken speelde, en ik vond het zingen heel mooi. Het werkte goed met die kostuums, daardoor kon je goed volgen wie wie was en wat voor rol ze speelden.

Guido: Ik kende het verhaal niet. Ik kon het wel goed volgen tijdens het spel, maar vond het ook wel een stortvloed van verhaal en woorden. Ik denk dat het een kwestie van smaak is of je zo’n Griekse tragedie leuk vindt of niet. Ik denk dat de beleving anders is dan live in het theater. Dat je er in het theater veel makkelijker in meegezogen wordt.

Elly: ik heb er enorm van genoten. Ik zat de hele tijd te wachten op wat er zou komen, waar gaan ze nu weer heen? Ik vond er een zekere spanning in zitten. In het theater is het wel anders dan op de bank. Hier ben je toch even afgeleid. Ik miste de saamhorigheid van de mensen waarmee je het samen kijkt in de zaal, denk ik.